«Η χαμένη τιμή του συνδικαλισμού». Γιώργος Πετρόπουλος: «Χρειάζονται αλλαγές σε δομή και λειτουργία»

Η συζήτηση για τα προβλήματα του συνδικαλισμού στην Ελλάδα, είναι εκ των προτέρων υπονομευμένη από ηθικοπολιτικού περιεχομένου κρίσεις, αναφερόμενες κυρίως στους ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτόν. Παρά την βασιμότητα των αιτιάσεων, ο περιορισμός της συζήτησης σε αυτές, και τα γενικευτικά συμπεράσματα συσκοτίζουν παρά φωτίζουν πλευρές του φαινομένου.

Η χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα (με εξαίρεση τις Σκανδιναβικές χώρες για ιστορικούς λόγους) η γενικότερη μείωση της συνδικαλιστικής παρέμβασης και η συνακόλουθη αναξιοπιστία είναι φαινόμενα που μάλλον υπερβαίνουν την Ελληνική επικράτεια και ανάγονται στις δομικού χαρακτήρα αλλαγές του παραγωγικού μοντέλου και των εργασιακών σχέσεων.

Μια σειρά εξελίξεις, όπως η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, με την ταυτόχρονη υποχώρηση των συλλογικών δράσεων, απόρροια της κατίσχυσης του νεοφιλελευθερισμού δημιούργησαν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας.

Ταυτόχρονα εμφανίζονται, νέες μορφές εργασιακών σχέσεων που απορρυθμίζουν το εργασιακό τοπίο. Εργαζόμενοι με ελαστικές σχέσεις εργασία, για λίγες ώρες τη μέρα , για κάποιες μέρες την εβδομάδα, ως ελεύθεροι επαγγελματίες στις πλατφόρμες διαμοιρασμού (Uber, Deliveroo), εξ αποστάσεως ή «με το κομμάτι» δημιουργούν νέες  μορφές, τις οποίες τα συνδικάτα παρακολουθούν μάλλον αμήχανα, διαρθρωμένα με τις πρακτικές, τις νοοτροπίες και τις ιεραρχίες των εποχών της σταθερής και μόνιμης εργασίας.

Ειδικότερα για την Ελλάδα, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το ότι η συνδικαλιστικές οργανώσεις-εξαιτίας  και της έντονης κομματικοποίησης και παραταξιοποίησης-αντανακλούσαν πλήρως τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και πλέον υφίστανται τα αποτελέσματα της κατάρρευσής του.

Παρά τα προβλήματα όμως, είναι σε όλους κατανοητή η αναγκαιότητα ύπαρξης ισχυρών μορφών συλλογικής οργάνωσης της μισθωτής εργασίας. Όσοι/ες βρέθηκαν αντιμέτωποι με την εργοδοτική αυθαιρεσία στην εποχή της κρίσεις, το γνωρίζουν καλά. Χρειάζονται να γίνουν αλλαγές στη δομή και λειτουργία των συνδικάτων, να σκεφτούμε τολμηρά, να αναθεωρήσουμε τις βεβαιότητές μας. Τίποτα όμως δεν θα μπορέσει να γίνει καλά αν οι εργαζόμενοι δεν γίνουν, με τη συμμετοχή τους, η προωθητική δύναμη αυτής της αλλαγής.

*Το παρόν αποτελεί κείμενο του Γιώργου Πετρόπουλου, Αντιπροέδρου της ΑΔΕΔΥ  που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα Documento

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ DOCUMENTO

πηγή: ΑΡΚΙ