Αποδιοπομπαίοι τράγοι οι δημόσιοι υπάλληλοι για την επέλαση της εργασιακής ζούγκλας

Όταν η υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας και

η ανικανότητα των εργατοπατέρων συναντιούνται

Αναστάτωση και έντονες αντιδράσεις προκλήθηκαν πριν από λίγες μέρες, με αφορμή έγγραφη απάντηση της Διεύθυνσης Αμοιβής του Υπουργείου μας προς τον επισιτιστικό κλάδο, σχετικά με το τί ισχύει για τους μη μισθολογικούς όρους μιας συλλογικής σύμβασης εργασίας που έληξε ή καταγγέλθηκε, μετά την τροποποίηση που επέφερε στο συγκεκριμένο καθεστώς ο Ν.4046/2012 («Δεύτερο Μνημόνιο»).  Η αναταραχή αφορούσε ιδιαίτερα την πενθήμερη εργασία και τις δυνατότητες επέκτασής της σε εξαήμερη. Ας σημειωθεί ότι η οργάνωση του χρόνου εβδομαδιαίας εργασίας σε 5 ή 6 ημέρες συγκαταλέγεται στους λεγόμενους μη μισθολογικούς (ή «θεσμικούς») όρους εργασίας.

«Ερμηνευτική εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας, που εκτιμάται ότι ανοίγει το δρόμο για τη θεσμοθέτηση της 6ήμερης εργασίας», «Στον «αέρα» είναι και πάλι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα καθώς με εγκύκλιο του υπουργείου Εργασίας καταργείται η πενθήμερη εργασία με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων», είναι χαρακτηριστικοί τίτλοι της είδησης από τα περισσότερα ΜΜΕ. 

Κατά πόδας και οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ.  «Απάντηση από το υπουργείο Εργασίας, η οποία θέτει εν αμφιβόλω την πενθήμερη εργασία» λένε εκπρόσωποι του επισιτιστικού κλάδου.  « Η πενθήμερη απασχόληση είναι κατοχυρωμένο και αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων και οποιαδήποτε απόπειρα πλάγιας κατάργησής της θα πέσει στο κενό και θα αποκαλυφθεί από τα συνδικάτα» ανακοινώνει η ΓΣΕΕ.

Ενώ, όπως αναμεταδίδει το «Βήμα», η γενική γραμματέας του υπουργείου μας προέβη σε διευκρινιστικές δηλώσεις σε τηλεοπτικό σταθμό, λέγοντας ότι «η απάντηση αυτή δεν αποτελεί εγκύκλιο του υπουργείου Εργασίας.  Δεν είναι συμβατή με τις εγκυκλίους που έχει εκδώσει το υπουργείο μας, συνεπώς δεν ισχύει».

Τι συνέβη τελικά;  

 

Απλά, η αρμόδια υπηρεσία επανέλαβε τα ισχύοντα, επανέλαβε χωρίς παρεκκλίσεις και ερμηνείες τις διατάξεις των νόμων και εγκυκλίων που έχουν εκδοθεί από την πολιτική ηγεσία.  Τίποτα παραπάνω. 

Η αλλαγή προς το χειρότερο των εργασιακών δεδομένων δεν έρχεται, φυσικά, τώρα.  Με μια απλή απάντηση μιας υπηρεσίας.  Έχει ήδη συντελεστεί, από την αποδοχή και ψήφιση του 2^ου μνημονίου (ν.4046/2012).  Μέσα στη γενική επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, προκαλεί έκπληξη η άγνοια για το τι σημαίνουν στην πράξη όλα αυτά.  Που προφανώς δεν είναι απόφαση των εργαζομένων στο δημόσιο.

Η άγνοια αυτή εύκολα συντηρείται από τα ΜΜΕ. Γνωστή ιστορία.  Αλλά μας προβληματίζει  ιδιαίτερα ο στρεβλός τρόπος που παρουσιάστηκε το ζήτημα ακόμα και από αρκετά λεγόμενα «μη συστημικά» ΜΜΕ. 

Μας εκπλήσσει πάντως, ακόμα, η προφασιζόμενη άγνοια, η ανικανότητα και η επικίνδυνη και ύποπτη στάση των λεγόμενων εργατοπατέρων, των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.  Μας οργίζει, και μας αποξενώνει ακόμα περισσότερο από αυτούς, η στάση που επέλεξαν στην ανακοίνωση που έβγαλαν:   «Η ψευδοερμηνεία εντεταλμένων υπηρεσιακών παραγόντων του Υπουργείου Εργασίας, επιχειρεί, κάνοντας ένα αυθαίρετο και καταχρηστικό νομικό άλμα, να ερμηνεύσει διατάξεις του εργατικού δικαίου υπέρ συγκεκριμένων εργοδοτών… Οι υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας… εντέλλονται (από ποιον άραγε;), με ψευδοερμηνείες να προσαρμόζουν α λα καρτ διατάξεις του ισχύοντος εργατικού δικαίου, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό τα αναγκαία για την εφαρμογή των μνημονιακών διατάξεων νομικά προηγούμενα».   

Η διοίκηση της ΓΣΕΕ αποφεύγει βεβαίως να αναφερθεί στις δικές της ευθύνες εδώ και δεκαετίες και για το ότι «έχει αμελήσει» όλα αυτά τα χρόνια να διεκδικήσει πενθήμερο για όλους. Να μην ξεχνάμε ότι στην από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) του 1975 ορίζεται ότι «η εφαρμογή συστήματος εβδομαδιαίας εργασίας πέντε ημερών, υπό τους περιορισμούς και προϋποθέσεις του παρόντος άρθρου, απόκειται εις την κρίσιν του εργοδότου», ενώ με την ΕΓΣΣΕ του 1984 προβλέπεται ότι η διάρκεια της εβδομαδιαίας εργασίας των εργαζομένων, που απασχολούνται σε οποιονδήποτε εργοδότη με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου όλης της Χώρας ορίζεται σε 40 ώρες. Επομένως το 40ωρο αυτό κατανέμεται αναλόγως σε έξι ή πέντε ημέρες.  Στην ΕΓΣΣΕ ετών 2000- 2001 στο άρθρο 14 δήλωσε η ΓΣΣΕ ότι παρά τη διαφωνία των εργοδοτών για θεσμοθέτηση 35ωρου «το θέμα παραμένει σε εκκρεμότητα για διαπραγμάτευση και αγωνιστική διεκδίκησή του», κάτι που αναβάλλεται ως θέμα συνάντησης για μετά την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας στην ΕΓΣΣΕ ετών 2004 και 2005.

Έκτοτε καμία διεκδίκηση.  Και τώρα βγάζουν πύρινες κορώνες περί εργασιακού μεσαίωνα και περί αντίστασης και αγώνα.  Ωστόσο αυτό, μέχρι τώρα, μεταφράστηκε τις περισσότερες φορές απλά σε απροετοίμαστες απεργίες ή στάσεις και συλλαλητήρια, σαν να αποτελούν το τελετουργικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Τι έγινε, από την άλλη, και με τη στάση της ηγεσίας του Υπουργείου απέναντι στους υπαλλήλους;

Η πολιτική ηγεσία δια της γενικής γραμματέως του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, έσπευσε να «αρνηθεί» το περιεχόμενο της απάντησης της αρμόδιας υπηρεσίας πλην όμως απαντά ουσιαστικά ό,τι απάντησαν οι συνάδελφοί μας στη Διεύθυνση Αμοιβής, ότι δηλαδή «Η 40ωρη οργάνωση του χρόνου εργασίας σε 5μερο ή 6μερο αποτελεί στοιχείο, όρο, συλλογικής συμφωνίας ή συμφωνίας εργοδότη – εργαζομένου» !    Άλλωστε τα έχουν ψηφίσει!!!!

Τι πείραξε τότε την πολιτική ηγεσία και αντέδρασε έτσι έντονα προς τους υπηρεσιακούς παράγοντες; Το «περιτύλιγμα».  Ο τρόπος διατύπωσης.  Γιατί, η ουσία όσων ψήφισαν και συνεχίζουν να ψηφίζουν πρέπει να παρουσιάζεται καλυμμένη, θολωμένη, ασαφής, ιδιαίτερα για όσους δεν γνωρίζουν καλά τις εξελίξεις στο «εργατικό» δίκαιο. 

Έτσι, τρία χρόνια τώρα χρησιμοποιούν τους δημοσίους υπαλλήλους ως άλλοθι και αποδιοπομπαίους τράγους για ό,τι αυτοί αποφάσισαν και θα αποφασίσουν εις βάρος μας, εκμεταλλευόμενοι την εξουσία τους να τους εντέλλουν να εφαρμόσουν τα όσα νομοθέτησαν κατά παραγγελία της τρόϊκας.  Είμαστε εύκολα θύματα.  Διαρκώς λοιδορούμενοι και σε μόνιμο καθεστώς τρομοκρατίας, υπό τη διαρκή απειλή πια της απόλυσης /«εφεδρείας» και της απόλυσης με χαλκευμένο πειθαρχικό παράπτωμα, τώρα ανακαλύπτουμε ότι φέρουμε την ευθύνη και για τα μνημόνιά τους και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.  Εμείς εξάλλου δεν έχουμε μάθει ότι φταίμε και για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό; 

Αλλά ως εδώ.

Εμείς οι υπάλληλοι της κεντρικής υπηρεσίας και του ΣΕΠΕ, γνωρίζουμε πολύ καλά πού έχει φτάσει η εξαθλίωση των εργαζομένων. Και βοηθάμε με τα ελάχιστα νομικά εργαλεία που μας απέμειναν και προς έκπληξη πολλών δίνουμε λύσεις μέσα σε αυτό το χάος. Από την άλλη, απεικονίζουμε στα έγγραφά μας τις πολιτικές που ψηφίζουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας είτε το θέλουμε είτε όχι.  Δεν ανεχόμαστε να μας κατασυκοφαντούν για αυτό.

Συνάδελφοι στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα,  καιρός να περάσουμε στην αντεπίθεση, ενωμένοι, μαζικά.  Δεν υπάρχει άλλη λύση.  Τα εργατικά δικαιώματα και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων σώζονται μόνο με τον κοινό αγώνα των εργαζομένων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με συντονισμένη και διαρκή πάλη ενάντια σε όσους προωθούν μια έρημο εργασιακών δικαιωμάτων.