Ψήφισμα Συνεδρίου ΟΣΥΠΕ για τα εργασιακά

Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του Ευρωδικαστηρίου για τις ομαδικές απολύσεις και την εν εξελίξει διαπραγμάτευση για τα εργασιακά, δημοσιεύουμε τo Ψηφίσμα του πρόσφατου (9-10/11/2016) Έκτακτου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπουργείου Εργασίας (ΟΣΥΠΕ) σχετικά με τις θέσεις των εργαζομένων στο Υπουργείο για τα εργασιακά Τα ψηφισματα του Συνεδρίου στα οποια συμπεριλαμβάνεται και το Ψήφισμα για τον υπό αναμόρφωση Οργανισμό του Υπουργείου, μπορείτε να τα ...ανασύρετε από εδώ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Για τις επιχειρούμενες αλλαγές στα εργασιακές σχέσεις, οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Εργασίας δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι δεν θα αποδεχθούμε προτάσεις περαιτέρω εξαθλίωσης των εργαζομένων, όπως αυτές κυοφορούνται στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους εταίρους-δανειστές.

Η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, η βελτίωση του οικονομικού και επενδυτικού περιβάλλοντος και η ανάκαμψη της οικονομίας δεν μπορούν και πάλι να στηριχθούν σε νέα μείωση του κόστους εργασίας.

1. Δεν δεχόμαστε νέες μειώσεις μισθών
2. Δεν συζητούμε για απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων και επαναφορά του lock out (ανταπεργία)
3. Απαιτούμε την ενίσχυση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, την επαναφορά του θεσμού της επεκτασιμότητας και υποχρεωτικότητας των ΣΣΕ/ΔΑ
4.  Απαιτούμε την προστασία του δικαιώματος της απεργίας
5.  Αρνούμαστε τις προσχηματικές συζητήσεις για το συνδικαλιστικό νόμο (ν. 1264/1982)

ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ – ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ – ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ.

Για τις επιχειρούμενες αλλαγές στα εργασιακές σχέσεις, οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Εργασίας δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι δεν θα αποδεχθούμε προτάσεις περαιτέρω εξαθλίωσης των εργαζομένων, όπως αυτές κυοφορούνται στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους εταίρους-δανειστές.

Η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, η βελτίωση του οικονομικού και επενδυτικού περιβάλλοντος και η ανάκαμψη της οικονομίας δεν μπορούν και πάλι να στηριχθούν σε νέα μείωση του κόστους εργασίας.

Τα τελευταία χρόνια, υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων, των μεγάλων δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του δυσθεώρητου χρέους υπήρξαν πολύ μεγάλες αλλαγές στο εργασιακό τοπίο της χώρας. Οι αλλαγές αυτές έγιναν με την επίκληση της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, αλλά επέφεραν ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις στις συνθήκες εργασίας και στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εργαζομένων.

Στη χώρα μας οι αλλαγές, μετά τα Μνημόνια εκδηλώθηκαν σε 4 βασικούς άξονες του περιεχομένου της μισθωτής εργασίας:

Στην υποβάθμιση του ρόλου της πλήρους και σταθερής απασχόλησης υπέρ των ευέλικτων μορφών εργασίας, που συνεπάγονται περιορισμένες αμοιβές και δικαιώματα.

Στην αποδιάρθρωση και την απαξίωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των συλλογικών συμβάσεων και της διαιτησίας, με την αντίστοιχη επίπτωση στον τρόπο καθορισμού των αποδοχών.

Στην ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, με την απόλυτη προσαρμογή του στις ανάγκες της επιχείρησης.

Στην άμβλυνση των όρων της προστασίας από τις απολύσεις, με την αναμόρφωση του πλαισίου της αποζημίωσης αλλά και την επιχειρούμενη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.

Επιπλέον η εκτεταμένη παράνομη ευελιξία που συνδέεται με την παραβίαση της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας, με ενδεικτικό το φαινόμενο της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας σε ποσοστό πάνω από 30%, ιδίως την περίοδο της τελευταίας εξαετίας, ενίσχυαν τις πολιτικές διαχείρισης του χαμηλού εργατικού κόστους στην Ελλάδα. Οι αλλαγές όμως αυτές, υπαγορευμένες από το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα, που υπηρετεί η κρατούσα κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο δεν απέδωσαν αλλά οδήγησαν σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, κατάρρευσης του εθνικού εισοδήματος σε ποσοστό άνω του 25% από το 2010 και στη λεηλασία των αποδοχών των εργαζομένων. Είναι πέρα από κάθε βεβαιότητα ότι απαιτούνται άλλες αλλαγές, τομές και μεταρρυθμίσεις, που δεν μπορεί να έχουν ως αντικείμενο την συνεχή μείωση του εργατικού κόστους.

H Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου το Γενάρη του 2015, μετά την «ηρωική» διαπραγμάτευσή της που κόστισε μερικές δεκάδες δις στις πλάτες του Λαού και των Εργαζομένων, "ξεχνώντας" τις προεκλογικές της υποσχέσεις, έχει αποδεχτεί τη συζήτηση για νέες δυσμενείς αλλαγές στους μισθούς και στο εργασιακό καθεστώς.

Η θέση μας σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα είναι σαφής και ξεκάθαρη.

Η προστασία της εργασίας, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις εργασίας, ο κατώτατος μισθός, εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης για τους εργαζόμενους, αλλά και συμβάλλουν και στη δημιουργία νέου πλούτου, συνιστούν σημαντικό παράγοντα για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων της χώρας και καθιστούν βιώσιμο το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.

Η αύξηση του κατώτατου μισθού θα προκαλέσει τόνωση της ζήτησης και του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων στην αγορά, ενώ ταυτόχρονα θα εισρεύσουν επί πλέον έσοδα στα Δημόσια Ταμεία.

Σε μια χώρα με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, χρειάζεται η άμεση εφαρμογή ενός αναπτυξιακού πακέτου μέτρων που ενισχύουν την απασχόληση και την κοινωνική συνοχή. Η μετάβαση της οικονομίας σε βιώσιμη και ανάπτυξη με απασχόληση και κοινωνική συνοχή είναι μείζονος σημασίας.

ΓΙΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ, ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ:

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ

• Κατάργηση του συστήματος καθορισμού από 1.1.2017 του κατώτατου μισθού με υπουργική απόφαση (σύμφωνα με τα οριζόμενα στο Ν. 4172/2013).
• Να θεσμοθετηθεί και πάλι η καθολικότητα ισχύος και δεσμευτικότητα του συνόλου των όρων (μισθολογικών και μη) της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και ο κατώτατος μισθός και ημερομίσθιο να καθορίζονται και πάλι αποκλειστικά με ΕΓΣΣΕ, κατόπιν διαπραγματεύσεων μεταξύ των κορυφαίων οργανώσεων εργαζομένων και εργοδοτών.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ, Η ΜΕΙΩΣΗ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΡΙΕΤΙΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΣΣΕ)

• Να αποκατασταθεί η δυνατότητα επέκτασης και κήρυξης γενικά υποχρεωτικών κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ.
• Να αποκατασταθεί η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης στη συρροή κλαδικών ή ομοιοεπαγγελματικών με επιχειρησιακές ΣΣΕ και να καταργηθεί η πρόβλεψη του ν. 4024/2011, άρθρο 37 παρ. 7, σύμφωνα με την οποία η επιχειρησιακή ΣΣΕ υπερισχύει κλαδικών ή ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ, κατά παρέκκλιση της αρχής της ισχύος της ευνοϊκότερης για τον εργαζόμενο διάταξης.
• Να καταργηθεί η ικανότητα των ενώσεων προσώπων να συνάπτουν επιχειρησιακές ΣΣΕ.
• Οι κανονιστικοί όροι ΣΣΕ που έληξε ή καταγγέλθηκε, να εξακολουθούν να ισχύουν για ένα εξάμηνο και να εφαρμόζονται και στους εργαζόμενους που προσλαμβάνονται στο διάστημα αυτό .
• Να αποκατασταθεί η μετενέργεια του συνόλου των όρων της ΣΣΕ μετά την πάροδο του 6μήνου.
• Να αυστηροποιηθούν οι ποινικές κυρώσεις του άρθρου 21 του ν. 1876/1990 και να προβλέπεται ότι εργοδότης ή εκπρόσωποι αυτού που παραβιάζουν όρους ισχύουσας ΣΣΕ ή Διαιτητικής Απόφασης (ΔΑ) ή Υπουργικής Απόφασης (ΥΑ) τιμωρούνται εκτός από χρηματική ποινή και με ποινή φυλάκισης.
• Να καταργηθεί ο δεύτερος βαθμός διαιτησίας και η δυνατότητα άσκησης έφεσης κατά των διαιτητικών αποφάσεων, ενώπιον Πενταμελούς Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Διαιτησίας.
• Να αποκατασταθούν οι ελεύθερες ΣΣΕ και στο χώρο των Δημοσίων Επιχ/σεων και Οργανισμών, που επλήγησαν βάναυσα με τα μνημονιακά νομοθετήματα της τελευταίας εξαετίας.

ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΛΑΙΣΙΟ:

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΣΜΟ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ (ΕΘΝΙΚΗ, ΚΛΑΔΙΚΗ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΕΣ).

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ (ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΣΜΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ) ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ.

ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΚΛΑΔΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΩΣ ΔΥΝΗΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΥΓΕΙΩΝ ΟΡΩΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ.

ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΜΕ ΑΜΟΙΒΑΙΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ-ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ, ΠΟΥ ΝΑ ΑΠΟΡΡΕΟΥΝ ΑΠΟ ΓΝΗΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

Απαιτούμε να ενισχυθεί η προστασία των εργαζομένων από τις ομαδικές απολύσεις και να επανέλθουν τα όρια του Ν. 1387/1983.
Η ευνοϊκότερη ρύθμιση του ελληνικού δικαίου, όπως εκφράζεται με τη διοικητική έγκριση των ομαδικών απολύσεων είναι απόλυτα δικαιολογημένη και επιβεβλημένη από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας καθώς και την απουσία κοινωνικού σχεδίου προστασίας των απολυμένων. Στο πλαίσιο αυτό είναι αναγκαία, εκτός των άλλων, και η ενίσχυση του ρόλου του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ), ως γνωμοδοτικού οργάνου σε σχέση με την απόφαση του εργοδότη για ομαδικές απολύσεις.

ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΝΑ ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΜΕΝΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΡΓΑΣΙΩΝ - ΑΣΕ (ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ).

Το ΑΣΕ πρέπει να ενισχυθεί θεσμικά, ώστε να μπορεί να αναλάβει ευθύνες σε θέματα ενίσχυσης της απασχόλησης και προστασίας των ανέργων, με την κατάλληλη υποστηρικτική βοήθεια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ (Ν. 1264/1982)

Ο συνδικαλιστικός νόμος, δηλαδή ο ν. 1264/1982, αποτελεί ιστορικό και εμβληματικό μεταπολιτευτικό νομοθέτημα, το οποίο σε ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελεί ορόσημο για τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Περιέχει την ελάχιστη προστασία της ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης και ειδικά για την απεργία θέτει πολλές και αυστηρότατες προϋποθέσεις για την κήρυξή της (σύγκληση γενικής συνέλευσης, μυστική ψηφοφορία, τήρηση προθεσμιών προειδοποίησης, τοποθέτηση προσωπικού ασφαλείας ή ελάχιστης λειτουργίας για τις κοινωφελείς επιχειρήσεις).

Για τις συνδικαλιστικές άδειες: Ο ν. 1264/1982 περιέχει ένα αυστηρό πλαίσιο χορήγησης αδειών απουσίας από την εργασία των εκλεγμένων εργαζομένων σε θέσεις ευθύνης στα διοικητικά συμβούλια των συνδικαλιστικών οργανώσεων, με κλιμάκωση ανάλογα με τον αριθμό των εκπροσωπούμενων εργαζόμενων και το βαθμό της εκπροσώπησης. Στο χρόνο αυτό οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι πρέπει να μπορούν να είναι στο πλευρό των συναδέλφων τους στην επιχείρηση, στον κλάδο, στο επάγγελμα, στην πόλη, την περιφέρεια, αλλά και όλη την επικράτεια σε κάθε στιγμή που θα τους χρειαστούν απέναντι στους εργοδότες, σε δικαστήρια, σε επιθεωρήσεις εργασίας, σε ασφαλιστικές καταγγελίες, σε διαπραγματεύσεις, σε θεσμικές εκπροσωπήσεις σε υπουργεία και κρατικούς φορείς, αλλά και σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς εκπροσώπησης και όργανα. Στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι των εργαζομένων είναι εκλεγμένοι μέσα από γενικές συνελεύσεις και δημοκρατικές διαδικασίες και δεν είναι αμειβόμενα επαγγελματικά στελέχη, όπως είναι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Για την προστασία των εκλεγμένων συνδικαλιστικών εκπροσώπων των εργαζομένων: Τα στοιχεία απολύσεων, παρακώλυσης συνδικαλιστικής δράσης και ποινικών διώξεων καταδεικνύουν ότι το πλαίσιο προστασίας από την απόλυση και τις βλαπτικές μεταβολές των όρων εργασίας των εκλεγμένων εκπροσώπων των εργαζομένων πρέπει να ενισχυθεί. Οι προωθούμενες αλλαγές στη διαπραγμάτευση των δανειστών και της κυβέρνησης (ομαδικές απολύσεις, ΣΣΕ, συνδικαλιστικός νόμος, απεργία) αποκαλύπτει ότι εξυπηρετεί την αποδυνάμωση των συνδικάτων και των εργαλείων συλλογικής εκπροσώπησης και δράσης τους ενόψει ριζικών διαρθρωτικών αλλαγών σε συγκεκριμένους τομείς δραστηριότητας (πχ Τράπεζες, ιδιωτικοποιήσεις), ταυτόχρονα με την εξουδετέρωση της συλλογικής εκπροσώπησης των εργαζομένων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΠΙΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ. ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΘΟΥΝ, ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ Ν 1264/1982, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗΣ ΤΟΥΣ.

ΑΠΕΡΓΙΑ – ΑΝΤΑΠΕΡΓΙΑ (lockout)

Η απεργία, που προστατεύεται από το Σύνταγμα (άρθρο 23 παρ. 2) υποβάλλεται ήδη σε αυστηρούς νομοθετικούς περιορισμούς (προθεσμίες, αιτιολόγηση των αιτημάτων, ειδικές ρυθμίσεις για τις επιχειρήσεις του δημοσίου, του ευρύτερου δημόσιου τομέα και επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, προσωπικό ασφαλείας, προσωπικό λειτουργίας κ.ο.κ. - άρθρα 19,20,21 Ν.1264/82).

Τους νομοθετικούς περιορισμούς συμπληρώνει και η δικαστηριακή πρακτική, που έχει οδηγήσει σε νομολογιακή απορρύθμιση του απεργιακού δικαιώματος, και κατ’ αποτέλεσμα σε αδυναμία άσκησής του. Τυχόν ρύθμιση που θα αξιώνει για τη λήψη απόφαση για κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης την απόλυτη πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών της οργάνωσης θα ήταν αντίθετη στη δημοκρατική αρχή, θα καθιστούσε περίπου αδύνατη την άσκηση του δικαιώματος και θα αντέβαινε στο άρθρο 23 παρ. 2 του Συντάγματος για την αποτελεσματική προστασία και άσκηση του δικαιώματος απεργίας.

ΑΠΑΙΤΟΎΜΕ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΊ Η ΑΠΑΓΌΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΠΕΡΓΊΑΣ (LOCKOUT) ΚΑΙ ΝΑ ΙΣΧΎΣΕΙ ΣΕ ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΈΣ ΤΗΣ (ΕΠΙΘΕΤΙΚΉ – ΑΜΥΝΤΙΚΉ).

Επίσημες μελέτες καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα έχει ένα σταθμισμένα αυστηρό πλαίσιο προϋποθέσεων άσκησης του δικαιώματος απεργίας, και μάλιστα συλλογικής (δηλ μέσω των σωματείων), καθώς σε αρκετές χώρες το δικαίωμα μπορεί να ασκηθεί και ατομικά. Στις ευρωπαϊκές χώρες που «φαίνεται» ότι έχουν πιο αυστηρό πλαίσιο, ισχύει παράλληλα και αυστηρή προστασία και σεβασμός των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της προστατευτικής εργατικής νομοθεσίας.