Και μια πινελιά από έναν "κουραστικό και ανούσιο συνδικαλιστή”...

Με αφορμή την πρόσφατη ενημερωτική συνέλευση ενόψει της απεργίας της 4ης Φλεβάρη, αλλά κυρίως την επιστολή του συναδέλφου Βλάση Σωτηρόπουλου και το εισαγωγικό σχόλιο στην σχετική ανάρτηση του blog της ΑΣΥ, κάποια δικά μου σχόλια-παρατηρήσεις:



1. Οι ενημερωτικές Γενικές Συνελεύσεις γίνονται αφενός για παροχή ενημέρωσης από πλευράς ΔΣ προς τα μέλη σχετικά τα τρέχοντα θέματα και αφετέρου προκειμένου να υπάρξει διατύπωση απόψεων-προτάσεων-παρατηρήσεων από τα μέλη του Συλλόγου προς τα εκλεγμένα ΔΣ σχετικά με το τι πρέπει να γίνει...Τους λόγους για τους οποίους ελάχιστοι πλην των “συνδικαλιστών” παρευρίσκονται και κυρίως συμμετέχουν με τοποθετήσεις σε αυτές τις συνελεύσεις, ας τους αναλογιστούμε όλοι ατομικά...




2. Οι ενημερωτικές συνελεύσεις είναι για τον χώρο μας “ένα προχώρημα”.Θυμίζω ότι έως το 2010-2011 η λέξη και μόνο “Συνέλευση” προκαλούσε σε κάποιους αλλεργία. Ήταν η Ανοικτή Συνέλευση Υπαλλήλων και κάποιοι ελάχιστοι ρομαντικοί-γραφικοί που οργάνωναν ανοικτές συνελεύσεις στην Αγησιλάου ή στο ισόγειο της Πειραιώς αυτοί που ουσιαστικά “επέβαλαν” έστω υπό μορφή ενημερωτικών συνελεύσεων (το γνωστό πρόβλημα εκπροσώπησης της Περιφέρειας, γαρ...) να υπάρχει ένα βήμα διαλόγου μεταξύ ΔΣ και μελών.



3.Υπενθυμίζω ότι ανά πάσα στιγμή με τις υπογραφές του 1/30 των μελών του Συλλόγου μπορεί να πραγματοποιηθεί Έκτακτη Γενική Συνέλευση με αποφασιστική αρμοδιότητα. Αυτό έχει πραγματοποιηθεί στο πρόσφατο παρελθόν (2010) αναγκάζοντας το ΔΣ να προχωρήσει στην Γενική Συνέλευση. Άλλη μια φορά ξεκίνησε η διαδικασία συλλογής υπογραφών, η οποία προκάλεσε επίσης Έκτακτη Γενική Συνελευση.



Η κριτική τόσο του Συναδέλφου Βλάση Σωτηρόπουλου, όσο και της ΑΣΥ υπονοεί ότι υπάρχουν δύο διακριτες ομάδες συμφερόντων στο Υπουργείο. Οι “συνδικαλιστές των παρατάξεων” (προφανώς εννοεί όλων των παρατάξεων, χωρίς διαφοροποίηση) και τα απλά ταπεινά μέλη του Συλλόγου.



Θα μιλήσω προσωπικά, αλλά θεωρώ ότι εκφράζω το σύνολο όσων συναπαρτίσαμε την Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνεργασία Υπαλλήλων. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας κάτι ξεχωριστό, δεν ζούμε σε “συνδικαλιστικούς γυάλινους πύργους”, δεν είμαστε ούτε επιθυμούμε να γίνουμε “επαγγελματίες” συνδικαλιστές. Είμαστε μάχιμοι εργαζόμενοι πρώτα από όλα. Δίνουμε το υστέρημα του χρόνου μας στην υπόθεση των κοινών και ζητάμε πάντα και με όποιο τρόπο μπορούμε την συμμετοχή και συνεργασία όλων των συναδέλφων, ανεξαρτήτως ιδεολογικών, πολιτικών, κομματικών τοποθετήσεων.




Η ανούσια “διαμάχη των παρατάξεων” βρίσκει έδαφος να εκφράζεται σε κάθε ευκαιρία (από τις συνεδριάσεις των ΔΣ, στις συνελεύσεις αλλά και στα συλλαλητήρια) γιατί απλώς λείπει τραγικά η συμμετοχή φρέσκων ανθρώπων, νέων ιδεών και πρωτότυπων προτάσεων όπως αυτές του συναδέλφου Σωτηρόπουλου.



Γιατί αυτές δεν διατυπώνονται όπως και όπου πρέπει;
Γιατί, με μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εξαιρέσεις, δεν έχουν έρθει στο ΔΣ τα τελευταία πέντε χρόνια συγκεκριμένες, εφαρμόσιμες προτάσεις στις οποίες θα επιθυμούσε να συμμετέχει και ο προτείνων;



Το βήμα είναι πάντα ανοικτό. Υπάρχουν τακτικά ΔΣ (την ατζέντα των οποίων πάντα δημοσιοποιούμε εκ των προτέρων), υπάρχουν συχνές ενημερωτικές συνελεύσεις, υπάρχουν ηλεκτρονικά βήματα διαλόγου, υπάρχει...υπάρχει...
Αλλά δυστυχώς, υπάρχει και η ανάθεση, το “δε βαριέσαι”, “δεν γίνεται τίποτε” και άλλα τινά.



Συνάδελφοι, όταν δεν μιλάμε με τον διπλανό μας και όταν δεν δρούμε από κοινού για την επίλυση ενός απλού καθημερινού προβλήματος δεν φταίνε ούτε οι παρατάξεις, ούτε οι συνδικαλιστές συλλήβδην για το κακό μας το χάλι.



Η Α.Ρ.Σ.Υ παρά τα όσα τις προσάπτουν παρατάξεις που “είναι χρόνια στο κουρμπέτι”, παρατάξεις κομματικά παραρτήματα ή άλλες που αρκούνται στον ρόλο της κριτικής από το θεωρείο αλά Μάπετ Σόου, είναι, στον εργασιακό μας χώρο-με τα προβλήματα και τις παθογένειες της-ότι πιο κοντινό σε μια συλλογικότητα ενεργών εργαζομένων-πολιτών που προσπαθεί να συνθέσει δημιουργικά απόψεις (συχνά πολύ διαφορετικές) και να εφαρμόσει ή να προτείνει συγκεκριμένες δράσεις. Δεν παίρνει ούτε δίνει γραμμή -πολύ περισσότερο κομματική γραμμή. Σέβεται το δικαίωμα των μελών της να συμμετέχουν σε πολιτικούς φορείς (κόμματα, πολιτικές οργανώσεις) και απαιτεί από αυτά να σέβονται την αυτονομία της συλλογικότητας από κόμματα και πολιτικούς φορείς. Η προσπάθεια να συγκεράσουμε απόψεις και να πλουτίσουμε τον λόγο, αλλά κυρίως τις δράσεις μας είναι δύσκολη αλλά αποτελεί πρόκληση για εμάς και εν τέλει είναι ο μόνος δρόμος για αυτό που εμείς ορίζουμε ως επιτυχία.



Η μανιώδης -και εν τέλει στα όρια της συκοφαντίας- προσπάθεια από όλες τις πλευρές να μας “ταμπελώσουν” μαρτυρά είτε την ανεπάρκεια ουσιαστικών επιχειρημάτων ενάντια στις θέσεις μας, είτε την αγωνία κάποιων προσωπικών συνδικαλιστικών σχημάτων για το συνδικαλιστικό τους μέλλον. Με το να προσπαθούν να μας προσδιορίσουν κάθε φορά σε σχέση με τις ...θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (οι οποίες παρεμπιπτόντως μετακινούνται γρηγορότερα και από F1), επιχειρούν απλώς να αποπροσανατολίσουν την όποια συζήτηση και να κάνουν εν τέλει συναδέλφους σαν τον Βλάση Σωτηρόπουλου να αποχωρήσουν αηδιασμένοι από την πραγματική συζήτηση. Αυτό δεν είναι κάτι που επιθυμεί και επιδιώκει η ΑΡΣΥ. Το αντίθετο!



Η πρόκληση για κάθε απλό, “ταπεινό” συνάδελφο, φίλε και συνάδελφε Βλάση, φίλοι και συνάδελφοι της ΑΣΥ, είναι να παραμείνει. Να παραμείνει, να πάρει με το ζόρι τον λόγο και να θέσει προς συζήτηση τα πραγματικά ζητήματα. Όχι αυτά των παρατάξεων, αλλά των πραγματικών συλλογικοτήτων. Που κακό δεν κάνουν,αν το σκεφτείτε.
Η συμμετοχή και η συνεργασία είναι το πρώτο βήμα για την δράση. Στο κάτω-κάτω κάποια συλλογικότητα θα οργανώσει τις συγκεντρώσεις στα σπίτια των πολιτικών που σωστά προτείνεις συνάδελφε;



Συναδελφικά,



Νίκος Μποσινάκος,
μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας
με την Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνεργασία Υπαλλήλων