Το άρθρο 4 του Α.Ν 539/1945, ορίζει ότι η χρονική περίοδος χορηγήσεως της άδειας αναψυχής των μισθωτών, κανονίζεται μεταξύ εργοδότη και μισθωτού, ενώ ο εργοδότης υποχρεούται στην χορήγηση αδείας εντός διμήνου από τη διατύπωση της σχετικής αίτησης του μισθωτού. Επίσης σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.4093/2012, μπορεί να κατατμηθεί η κανονική άδεια πολλές φορές κατόπιν αίτησης του μισθωτού. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κανονική άδεια η για οποιοδήποτε λόγο υποχρεωτική χορήγηση μιας ή περισσότερων ημερών αναπαύσεως από τον εργοδότη στον μισθωτό, μετά από απόφαση του εργοδότη.
Στην περίπτωση αυτή ο μισθωτός θα λάβει τις αποδοχές του, όχι βάσει των διατάξεων του Α.Ν 539/1945, δηλαδή όχι ως αποδοχές αδείας, αλλά βάσει των διατάξεων περί υπερημερίας του εργοδότη. Οι ανωτέρω ημέρες αναπαύσεως δεν μπορεί να συμψηφιστούν με τις ημέρες αδείας του μισθωτού, η χορήγησή τους δηλαδή δεν έχει ως συνέπεια τη μείωση των ημερών αδείας αυτού.
Επίσης επειδή πολλές φορές παρατηρείται το γεγονός ο εργοδότης να μην απασχολεί τον μισθωτό για όλο το προβλεπόμενο από το νόμο χρονικό όριο εργασίας, με αιτιολογία την κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας της επιχείρησης, τονίζουμε ότι από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 376, 648, 653, 665 και 689 Α.Κ προκύπτει ότι ο μισθωτός δικαιούται να αξιώσει την καταβολή ολόκληρου του μισθού (νόμιμο - συμφωνημένο) για πλήρη απασχόληση, εφόσον απασχολείται με πλήρες ωράριο ή εφόσον ο εργοδότης για λόγους που αφορούν αυτόν τον ίδιο, δεν χρησιμοποιεί τις δυνάμεις που θέτει στη διάθεσή του ο μισθωτός για όλο το προβλεπόμενο από τον νόμο χρονικό όριο εργασίας.
Βασίλης Τραϊανόπουλος
Επιθ. Εργασιακών Σχέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου