H πανδημία μπορεί να μας αναγκάζει να φοράμε μάσκα αλλά δε φιμωνόμαστε

Αγαπητοί συνάδελφοι, το τελευταίο διάστημα, εν μέσω πανδημίας, ζούμε όλοι πρωτόγνωρες καταστάσεις, που αφορούν στη ζωή μας και στη ζωή των αγαπημένων μας ανθρώπων.

Ευχόμαστε σύντομα να βγούμε από όλο αυτό γεροί, δυνατοί, γεμάτοι χρήσιμες εμπειρίες και να επιστρέψουμε σε κανονικούς ρυθμού ζωής και εργασίας.

Αναρωτιόμαστε ωστόσο τι θα αντικρίσουμε στην καινούργια πια «κανονικότητα» καθώς τα πρώτα σημάδια μοιάζουν ιδιαίτερα δυσοίωνα ειδικά όσον αφορά τον εργασιακό τομέα.

Ήδη από τις πρώτες ημέρες που άρχισε να απασχολεί την ελληνική κοινωνία η εξάπλωση της πανδημίας, είχαμε πλήθος απολύσεων, αναστολές συμβάσεων, απειλές από εργοδότες για υποχρεωτικές άδειες, μη χορήγηση αδειών ειδικού σκοπού, εξαναγκασμό σε εργασία παρά την αναστολή της σύμβασης και άλλες παρόμοιες και ίσως ακόμα πιο ευφάνταστες μορφές «εργασιακής ευελιξίας».

Το πιο προκλητικό ωστόσο, ακόμα και από αυτή καθαυτή την πρακτική «μιας ανεύθυνης μερίδας εργοδοτών», είναι η νομοθετική κατοχύρωση των εργοδοτικών αυτών αυθαιρεσιών, ως «εργοδοτικών δικαιωμάτων» πλέον, από την ίδια την Κυβέρνηση!

Πιο προκλητικό, κατά τη γνώμη μας, ακόμα και από το σκάνδαλο του προγράμματος με τα voucher και τα πασοκικής τεχνογνωσίας και προέλευσης «αμαρτωλά» ΚΕΚ.

Η Κυβέρνηση βέβαια, είχε εξαρχής δείξει τα ταχύτατα αντανακλαστικά της στη λήψη μέτρων, καταργώντας την εκ των προτέρων δήλωση του ωραρίου εργασίας και των υπερωριών των εργαζομένων στο «ΕΡΓΑΝΗ», θεσμοθετώντας τη δήλωσή τους συγκεντρωτικά και απογραφικά, στο πρώτο δεκαήμερο του επόμενου μήνα, καταφέρνοντας με τον τρόπο αυτό καίριο πλήγμα στη διάδοση του κορωνοϊού, τιμώντας παράλληλα τη δέσμευσή της για «αρωγή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας».

Ως πολίτες και πολύ περισσότερο ως υπάλληλοι του Υπουργείου Εργασίας, όλα τα παραπάνω μας αφορούν σε μεγάλο βαθμό. Γιατί η ατομική ευθύνη και η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπό μας δεν εξαντλείται στο να αναπαράγουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το διαφημιστικής αισθητικής hastag #μένουμεσπίτι.

Η αλληλεγγύη και η συμπαράστασή μας θα πρέπει να είναι έμπρακτη:

• στους εργαζόμενους της «πρώτης γραμμής», στους υπαλλήλους στα σούπερ μάρκετ, τους διανομείς γευμάτων και τους courier και σε όλους όσοι αυτό το διάστημα δουλεύουν με εξουθενωτικούς ρυθμούς εργασίας, χωρίς καμία δικλίδα ελέγχου του ωραρίου τους και πολλές φορές χωρίς να τηρούνται οι βασικοί κανόνες υγείας και ασφάλειας
• σε όλους τους εργαζόμενους στους φορείς δημόσιας υγείας και κυρίως στα δημόσια νοσοκομεία που εργάζονται με αυτοθυσία, παρόλες τις σοβαρότατες ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και σε ιατρικό εξοπλισμό
• στους εποχιακούς εργαζόμενους, στους νέους επιστήμονες, στους ανέργους αλλά και τους αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες που και αυτοί πλέον βρίσκονται στο φάσμα της ανεργίας
• στους «εν δυνάμει άνεργους» εργαζόμενους που εξαιτίας των μέτρων της Κυβέρνησης έχουν ανασταλεί οι εργασιακές τους σχέσεις και επιβιώνουν αυτοί και οι οικογένειές τους για σαράντα πέντε μέρες με το «βοήθημα» των 800€
• σε όλους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που βρίσκονται στοιβαγμένοι, υπό άθλιες συνθήκες, σε δομές φιλοξενίας, και για τους οποίους προφανώς δεν είναι τόσο διασκεδαστικό το #μένουμεσπίτι

Κυρίως όμως είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας για όλους εμάς, τους Υπαλλήλους του Υπουργείου Εργασίας, της Γενικής Διεύθυνσης Πρόνοιας αλλά και του Σ.ΕΠ.Ε., το οποίο για ακόμα μία φορά αποτελεί τον βασικό μηχανισμό ελέγχου για την τήρηση και εφαρμογή των έκτακτων μέτρων στον τομέα της εργασίας.

Αγαπητοί συνάδελφοι, θεωρούμε ότι στο τέλος της ημέρας όλα αυτά πρέπει να αποτελέσουν ζητήματα συζήτησης και προβληματισμού στα συλλογικά μας όργανα αλλά και μεταξύ όλων. Η συνδικαλιστική πρακτική των «Ευχαριστιών» ελπίζουμε να περάσει ανεπιστρεπτί όπως και ο COVID-19.

Η ανάληψη ευθυνών, η αντιπαράθεση απόψεων και η κατάθεση προτάσεων να δυναμώσει περισσότερο την φωνή μας για διεκδίκηση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, ανάγκη ιδιαίτερα επιτακτική, διαχρονική αλλά και επίκαιρη λόγω και της επικείμενης επετείου της πρωτομαγιάς.

Γιατί η πανδημία μπορεί να μας αναγκάζει να φοράμε μάσκα αλλά δε φιμωνόμαστε, η φωνή μας πρέπει και θα συνεχίζει να ακούγεται δυνατά.