Προαναγγελία εκλογών κλείσιμο της Βουλής και πάει το περιβόητο νομοσχέδιο. Αυτό μωρέ που όλοι περιμέναμε, που θεσμοθετούσε το ελεγκτικό επίδομα. Το είχαμε διαβάσει (το προ-προσχέδιο του εννοείται) του είχαμε κάνει και κρητική (τρομάρα μας). Θυμάμαι ότι μας αναγγέλθηκε/υποσχέθηκε στις αρχές του χρόνου... Κάναμε και στάση για να διεκδικήσουμε το ελεγκτικό επίδομα... Ιστορική στάση (να 'χουμε να θυμόμαστε). Τελικά πριν το Πάσχα ο Υφυπουργός είχε την τιμή να το γνωστοποιήσει στο ΔΣ του συλλόγου μας. Είπαμε να το ... τώρα θα πάει στη βουλή και θα ψηφιστεί. Είπαμε αλλά ... Μια καθυστερούσε γιατί άλλαξε ο υπουργός άντε να ενημερωθεί, να το διαβάσει να το τροποποιήσει για να το εγκρίνει κάποια στιγμή. Το επόμενο στάδιο να πάρει την έγκριση του Υπουργού Οικονομικών ... Κάπου εκεί χάσαμε και τα ίχνη του.. Πήγε στη βουλή, δεν πήγε στη βουλή? Που είναι τώρα? και τα λοιπά ....
Το δίλημμα τώρα είναι μεγάλο που να απευθυνθούμε για να μάθουμε την τύχη του? Μήπως σε μάγισσες σε χαρτορίχτρες ή απλά στους σκουπιδοτενεκέδες της βουλής?
ΥΓ. Αν αυτό παρηγορεί κάποιους δεν είμασταν το μόνο υπουργείο του οποίου οι διεκδικήσεις των υπαλλήλων του έμειναν στο δρόμο ... λόγο της πρόωρης προκήρυξης εκλογών .. (Καλή ιδέα πάντως να ακολουθείς την τακτική του Πόντιου Πιλάτου)
4 σχόλια:
ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΕΛΕΓΚΤΙΚΟ ΕΠΙΔΟΜΑ.
ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΠΙΕΖΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΛΟΓΗΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΚΑΘΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΛΙΓΑΚΙ...ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΓΡΑΦΙΑΔΕΣ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΑΔΕΣ???
ΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΣΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ?...ΔΕΝ ΠΗΡΑΜΕ ΟΥΤΕ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΤΟΥ 2007!!!...ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΑΛΟ ΤΟΚΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ???
ΧΑΧΑΧΑΧΑ...
Άκου μας δουλεύουν τσ τσ πως σου πέρασε απ' το μυαλό ?
Ο Πελοπίδας ξυπνάει το πρωί με ανεπανάληπτα κακή διάθεση. Φτιάχνει καφέ και μεταφέρεται στη βεράντα του σπιτιού του με την εφημερίδα υπό μάλης. Πριν προλάβει να καθήσει, βλέπει το γείτονά του, τον Αναξίμανδρο, να ποτίζει τα λουλούδια του. Ιδού ένας τρόπος να ξεπεράσει κανείς την πρωινή κακοκεφιά. Επιστρέφει στο σπίτι του, βγαίνει στον κήπο με ένα οπλοπολυβόλο και γαζώνει τον εμβρόντητο γείτονα.
Σε μία άλλη γετονιά της πόλης, ο Ιδομενέας ξυπνά με ένα ανεπανάληπτο κέφι. Φτιάχνει καφέ και μεταφέρεται στη βεράντα για να τον απολαύσει με την ησυχία του. Πριν προλάβει να καθήσει, ένας σωματώδης τύπος του βάζει ένα περίστροφο στον κρόταφο και του λέει ψιθυριστά: «αν αγαπάς τη ζωή σου, πάρε αυτό το όπλο και πήγαινε να καθαρίσεις το γείτονα. Θα σε παρακολουθώ από εδώ και, αν δεν έχεις γυρίσει σε 5 λεπτά, θα σκοτώσω το νεογέννητο παιδί σου που κοιμάται μέσα». Ο Ιδομενέας επιστρέφει μετά από λίγο κλαίγοντας και γεμάτος αίματα. Ο άγνωστος φεύγει ικανοποιημένος.
Αν ρωτούσε κάποιος ποιος από τους δύο, ο Πελοπίδας ή ο Ιδομενέας, συμπεριφέρθηκε περισσότερο ανήθικα, μόνο μία απάντηση μπορώ να φανταστώ: η συμπεριφορά του πρώτου έχει εμφανώς μεγαλύτερη ηθική απαξία από εκείνη του δεύτερου. Γιατί; Μα επειδή ο Πελοπίδας αυτόνομα αποφάσισε να σκοτώσει το γείτονά του ενώ ο Ιδομενέας έχει το ελαφρυντικό ότι κάποιος τον «ανάγκασε» να κάνει ό,τι έκανε. Ας μην περιπλέξουμε το ζήτημα άσκοπα συζητώντας για τη φύση του εξαναγκασμού. Η ουσία είναι ότι η πρώτη απόφαση ήταν αυτόνομη ενώ η δεύτερη όχι. Μα τι έχουμε εδώ; «Είναι κακό, λοιπόν, που είμαι αυτόνομος;» θα ρωτούσε ο Πελοπίδας. «Μετράει εναντίον μου αντί να συμβαίνει το αντίθετο;» θα επέμενε. «Τουλάχιστον εγώ είμαι αυτόνομος και όχι η μαριονέτα κάποιου άγνωστου» θα φώναζε. Κι όμως, Πελοπίδα, η αυτόνομή σου φύση σε καθιστά χειρότερο ηθικά από έναν μη-αυτόνομο. Αυτό το παράδειγμα θα χρησιμοποιούσε ο Joseph Raz για να υποστηρίξει τη θέση του ότι η αυτονομία δεν είναι πολύτιμη per se. Αν ήταν, δε θα μετέθετε κάποια αξία στην αυτόνομη πράξη του; Αρα, η προσωπική αυτονομία είναι πολύτιμη μόνο όταν η άσκησή της οδηγεί στο καλό. Ή μήπως όχι;
Ο Μενέλαος και ο Αγαμέμνων είναι δύο υποψήφιοι διδάκτορες φιλοσοφίας. Οι καθηγητές τους τους θαυμάζουν για τον ανεπανάληπτο συνδυασμό εργατικότητας και οξυδέρκειας που τους χαρακτηρίζει. Κανείς δεν μπορεί να πει ποιος από τους δύο είναι ο πιο διαβασμένος ή ο πιο έξυπνος – είναι αμφότεροι παιδιά θαύματα. Έχουν, όμως, τούτοι οι δύο άνθρωποι εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις για το πως πρέπει να χρησιμοποιεί κανείς τη γνώση και τη διάνοια εκτός της φιλοσοφικής αναζήτησης. Ο Μενέλαος βοηθά την αστυνομία στην εξιχνίαση των πιο περίπλοκων εγκλημάτων και λύνει γρίφους σε φιλανθρωπικά παζάρια προς τέρψιν των θεατών. Ο Αγαμέμνων, ο κύριος της φωτογραφίας, οργανώνει και εκτελεί τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο να συλληφθεί – ακόμα και ο Μενέλαος είναι απλά εξίσου έξυπνος και αδυνατεί να εξαλείψει το πλεονέκτημα που έχει ο «επιτιθέμενος» Αγαμέμνων. Άρα, η γνώση και η υψηλή διάνοια είναι πολύτιμες μόνο όταν οδηγούν στο καλό. Ή μήπως όχι;
Αναρωτιέται κανείς τι θα μπορούσε, τελικά, να έχει αξία per se αν εξακολουθήσουμε στον ίδιο δρόμο. Οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό ή για κακό σκοπό. Η γνώση, η αυτονομία, η ελευθερία, μέχρι και το καλό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κακό σκοπό! Ο θεόσταλτος John Coffey στο Green Mile λέει στους δεσμοφύλακές του για το βιαστή και δολοφόνο δύο μικρών αδερφών: he killed them with their love. Ο περί ου ο λόγος ψυχασθενής είχε απειλήσει καθένα από τα κοριτσάκια ότι, αν φωνάξει, θα σκοτώσει την αδελφή του. Πολύ κακή χρήση της αγάπης από τις δύο αδελφούλες: αν φώναζαν, τουλάχιστον μία από τις δύο ίσως να ζούσε (πάντοτε σύμφωνα με το σενάριο – ή μάλλον το βιβλίο του King). Ένας γονιός καταπιέζει τα παιδιά του από αγάπη, ένας φιλάνθρωπος θρέφει άεργους (ενισχύοντας τον κακό τους χαρακτήρα και την στασιμότητά τους) από αλτρουϊσμό και ένας στρατιώτης σκοτώνει έναν αθώο συνάδελφο της άλλης πλευράς για να σταματήσει έναν τρελό δικτάτορα. Τα πάντα έχουν εργαλειακή αξία, λοιπόν. Η αγάπη, η γνώση, ο αλτρουϊσμός δεν έχουν εγγενή αξία. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την προσωπική αυτονομία. Ή μήπως όχι;
Ο Raz θα έλεγε πως όχι: ναι μεν η προσωπική αυτονομία δεν είναι πολύτιμη per se αλλά αυτό δεν συνεπάγεται την εργαλειακή της αξία. Αντίθετα, η αξία της είναι εγγενής επειδή είναι απαραίτητο «συστατικό υλικό της καλής ζωής». Δηλαδή; Δεν μπορεί να ζει κανείς μία καλή ζωή χωρίς να είναι και αυτόνομος; Όχι, λέει ο Raz, τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες, διότι σε αυτές μόνο όποιος είναι αυτόνομος μπορεί να ζήσει μία καλή ζωή και αυτό γιατί σε ένα περιβάλλον που υποστηρίζει την αυτονομία μόνο οι αυτόνομοι ευημερούν. Εγώ, όμως, αποφασίζω να παραδώσω όλες μου τις αποφάσεις στα χέρια σοφών που θα μπορούν ακόμα και να προβλέπουν τις αλλαγές στις επιθυμίες και τις διαθέσεις μου. Δεν είμαι, λοιπόν, αυτόνομος, αλλά δεν μπορώ να ζήσω, παρ’ όλα αυτά, μία καλή ζωή; Γιατί όχι; Αλλά και αντίστροφα: δεν μπορώ να πάρω αυτόνομες αποφάσεις σε ένα μη αυτόνομο περιβάλλον και να ζήσω καλά; Ο Σπάρτακος αποφάσισε να δραπετεύσει (αυτόνομη απόφαση) από το στρατόπεδο των μονομάχων (μη αυτόνομο περιβάλλον) και να μην περιμένει την εξιλέωση μέσω της επιτυχίας (που οδηγεί στην απελευθέρωση) ή της αποτυχίας (που οδηγεί στο θάνατο) στην αρένα. Ήταν η ελεύθερη ζωή στα βουνά χειρότερη από τη ζωή του μονομάχου; Δεν ήταν μία –τηρουμένων των αναλογιών- καλή ζωή; Νομίζω πως μία πρόχειρη ματιά στη θεωρία του Raz περί αυτονομίας αναδεικνύει τις αδυναμίες της (θεωρίας): δεν είναι καθόλου προφανές ούτε ότι η πιθανότητα κακής χρήσης της αυτονομίας την καθιστά μη-άξια per se ούτε και ότι σε ένα αυτόνομο περιβάλλον ο μόνος τρόπος για να ζήσει κανείς καλά είναι να είναι αυτόνομος. Ή μήπως είναι;
Θα μας ενδιέφερε ιδιαίτερα κάποιο σχόλιο απο τα κολογιόπαιδα της "Αυτόνομο Πρωτοβουλίας" περί της αυτονομίας των...
Δημοσίευση σχολίου