Χθες η δίκη των συναδέλφων πήρε νέα αναβολή για τις 22.10.11 και ώρα 09:00...... Ναι το έχω προσέξει ότι πεφτει Σαββάτο .....
Αντε να δούμε αν θα τελειώσουμε .... τότε τουλάχιστον
1 σχόλιο:
Ανώνυμος
είπε...
Σήμερα τρέχοντας στον τροχό μου, και μιλώντας με άλλους συναδέλφους από διπλανά κλουβιά έμαθα και κάτι που δεν ήξερα. Τόσο καιρό ακούω γι’ αυτό, φρέναρα και τον τροχό μου για να διαμαρτυρηθώ γι’ αυτό, όμως απορροφημένος στα δικά μου και σ’ αυτά που περνάνε και ξαναπερνάνε μέσα από το ελαφρύτερο κατά μερικά εκατομμύρια κύτταρα μυαλό μου, δεν σκέφτηκα να ρωτήσω σε ποιους συμβαίνουν αυτά τα απίθανα πράγματα. Ε, σήμερα έμαθα! Τον έναν από τους δύο είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να συναναστραφώ μαζί του πριν πολλά χρόνια (πρέπει να κοντεύουν εννιά). Δεν θέλω να κάνω την αγιογραφία του, γιατί αντικρίζοντας τον και μόνο μπορεί και ο πλέον αδαής να καταλάβει για τι είδους άνθρωπο συζητάμε, αλλά η σκέψη και μόνο για το τι περνάει αυτές τις τελευταίες μέρες… δεν έχω λόγια… πραγματικά. Όταν μπήκαμε σ’ αυτό το εργαστήριο, άλλα σκεφτόμασταν για το μέλλον μας, άλλα πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να καταφέρουμε, αλλιώς είχαμε φανταστεί τη ζωή μας. Πλάνη; Σαφώς. Τι άλλο μας έμεινε εκτός από την αξιοπρέπεια και την ηθική μας; Αν τ’ απολέσουμε κι αυτά, τι μένει; Ο περήφανος, φτωχός πλην τίμιος (αυτό εξαρτάται από τις ορέξεις του καθενός στην κυριολεξία) βαθμός Ε’, με ότι αυτό συνεπάγεται;
Χάμστερ (εν εφεδρεία;)
Υ.Γ. Φίλε, κουράγιο και δύναμη. Κι αυτό θα περάσει όπως πέρασαν τόσα. Υ.Γ.2 Συγγνώμη για τον προσωπικό χαρακτήρα του μηνύματος.
1 σχόλιο:
Σήμερα τρέχοντας στον τροχό μου, και μιλώντας με άλλους συναδέλφους από διπλανά κλουβιά έμαθα και κάτι που δεν ήξερα. Τόσο καιρό ακούω γι’ αυτό, φρέναρα και τον τροχό μου για να διαμαρτυρηθώ γι’ αυτό, όμως απορροφημένος στα δικά μου και σ’ αυτά που περνάνε και ξαναπερνάνε μέσα από το ελαφρύτερο κατά μερικά εκατομμύρια κύτταρα μυαλό μου, δεν σκέφτηκα να ρωτήσω σε ποιους συμβαίνουν αυτά τα απίθανα πράγματα. Ε, σήμερα έμαθα!
Τον έναν από τους δύο είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να συναναστραφώ μαζί του πριν πολλά χρόνια (πρέπει να κοντεύουν εννιά). Δεν θέλω να κάνω την αγιογραφία του, γιατί αντικρίζοντας τον και μόνο μπορεί και ο πλέον αδαής να καταλάβει για τι είδους άνθρωπο συζητάμε, αλλά η σκέψη και μόνο για το τι περνάει αυτές τις τελευταίες μέρες… δεν έχω λόγια… πραγματικά.
Όταν μπήκαμε σ’ αυτό το εργαστήριο, άλλα σκεφτόμασταν για το μέλλον μας, άλλα πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να καταφέρουμε, αλλιώς είχαμε φανταστεί τη ζωή μας. Πλάνη; Σαφώς.
Τι άλλο μας έμεινε εκτός από την αξιοπρέπεια και την ηθική μας; Αν τ’ απολέσουμε κι αυτά, τι μένει; Ο περήφανος, φτωχός πλην τίμιος (αυτό εξαρτάται από τις ορέξεις του καθενός στην κυριολεξία) βαθμός Ε’, με ότι αυτό συνεπάγεται;
Χάμστερ (εν εφεδρεία;)
Υ.Γ. Φίλε, κουράγιο και δύναμη. Κι αυτό θα περάσει όπως πέρασαν τόσα.
Υ.Γ.2 Συγγνώμη για τον προσωπικό χαρακτήρα του μηνύματος.
Δημοσίευση σχολίου