Κομματικός Συνδικαλισμός

Με αφορμή τις εκλογές στο υπουργείο μας μου γεννήθηκε ένα ερώτημα: ποιο μπορεί να είναι στην εποχή μας το κίνητρο, βάσει του οποίου ένας εργαζόμενος –και μάλιστα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα– μετέχει σε κομματική συνδικαλιστική οργάνωση; Έχοντας αυτή την ερώτηση κατά νου έπεσα σ’ αυτό το άρθρο της καθημερινής… η απάντηση που δίνει ο συγγραφέας του άρθρου μοιάζει σαν να με καλύπτει…

"Oχι φυσικά για να προασπίσει στον χώρο της εργασίας του τις ιδεολογικές και κοινωνικές αρχές που πρεσβεύει το κόμμα του. Αυτό το πράττει ως απλός ψηφοφόρος. Ως κοινός εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος, εφ’ όσον ζει σε δημοκρατική χώρα, να πειθαρχεί στην εκάστοτε βούληση της πλειοψηφίας, έστω και αν αυτή δεν συμπίπτει με τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Aλλωστε ο συνδικαλισμός, ως θεσμός, επιβάλλεται να είναι ελεύθερος και αδέσμευτος στην προάσπιση των δικαιωμάτων και στη διεκδίκηση των αιτημάτων των εργαζομένων.

Προφανώς η ελευθερία και η ανεξαρτησία του θεσμού όχι μόνον δεν υπηρετούνται από τον κομματικό συνδικαλισμό, αλλά αντιθέτως στρεβλώνονται και ακυρώνονται. Στην 30ετία της μεταπολιτεύσεως που «ακμάζει» ο κομματικός συνδικαλισμός, έχουμε αποκομίσει όλοι την εξής εμπειρία: Η κομματική συνδικαλιστική οργάνωση χρησιμοποιείται ως μηχανισμός χειραγωγήσεως των αιτημάτων των εργαζομένων, όταν το κόμμα της βρίσκεται στην κυβέρνηση και ως αιχμή του αντιπολιτευτικού δόρατος, όταν το κόμμα της ανήκει στη μειοψηφία. Συνεπώς ο κομματικός συνδικαλισμός, είτε τιθασεύοντας, είτε προβάλλοντας μαξιμαλιστικώς τις εργατικές διεκδικήσεις, κάθε άλλο παρά υπηρετεί το συμφέρον των εργαζομένων.

Ωστόσο κατά το ίδιο διάστημα απεδείχθη ότι, σε αντίθεση με το ανύπαρκτο όφελος των εργαζομένων, προάγεται –και μάλιστα θεαματικά– το προσωπικό συμφέρον των κομματικών συνδικαλιστών, ως επιβράβευση της προσφοράς τους προς το κόμμα. Θα ’ταν περιττό να αναφέρουμε για μια ακόμη φορά την πλειάδα των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία αφού υπηρέτησαν «ευόρκως» τον κυβερνητικό ή τον αντιπολιτευτικό συνδικαλισμό, προήχθησαν σε ανώτατους κρατικούς λειτουργούς, σε βουλευτές και σε υπουργούς.
Ως επί το πλείστον, η παραπάνω εμπειρία προήλθε από τα έργα και τις ημέρες του ΠΑΣΟΚ. Πρώτον, διότι το κόμμα αυτό εβάσισε, από της ιδρύσεώς του, την ισχύ και την πολιτική του επιτυχία κατά κύριο λόγο στην οργάνωση και την εξακτίνωση στην εκλογική βάση ενός πανίσχυρου κομματικού μηχανισμού. Και δεύτερον, διότι το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε είκοσι χρόνια, από τα τριάντα της μεταπολιτεύσεως, στην εξουσία, από την οποία κυρίως αναδεικνύονται ο ρόλος, το κίνητρο και η ανταμοιβή των κομματικών συνδικαλιστών. Ο ρόλος απεδείχθη φαύλος και αντικοινωνικός, το κίνητρο ιδιοτελές και ποταπό, η ανταμοιβή, τέλος, καταλύει κάθε έννοια ισότιμου ανταγωνισμού και αξιοκρατίας στον δημόσιο τομέα."

Ναι καλά είναι τα ερωτήματα αλλά τα συνδικάτα τα σωματία κλπ δεν πάυουν να είναι πολιτικοί σχηματισμοί, πολιτικοί με την ουσιαστική έννοια του όρου μια και τα κόμματα όπως και να το κάνουμε είναι οι βασικοί πολιτικοί φορείς, όμως και οι λοιπές ομάδες πίεσης έχουν την λειτουργία τους και παραμένουν πολιτικοί.

Ο Αριστετέλης που από κόμματα δεν ήξερε, ήταν μια ανακάλυψη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώο και ότι Πολιτική είναι η δραστηριότητα εκείνη μέσω της οποίας τα ανθρώπινα όντα προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή τους και να δημιουργήσουν την αγαθή κοινωνία.

Πολιτική λοιπόν και όχι κομματική και ποια είναι η διαφορά?
Κατά την άποψη μου τεράστια.