Λευκές πινελιές σε μαύρο φόντο

Την προηγούμενη φορά ("Συναντήσεις" Αυγής, 3.10.2014) μιλήσαμε για τη νέα καριέρα -ως εργασιακό μοντέλο ευελιξίας- του παλιού ήρωα των κόμικς, του διάσημου Ιταλού Τιραμόλα ή αλλιώς «ανθρώπου λάστιχο», και για το νέο, πιο εξελιγμένο μοντέλο «ευέλικτου» εργαζόμενου, του Έλληνα Τιραμόλα. 

Σήμερα θα δούμε μια άλλη εκδοχή του. Τον εργαζόμενο με «μαύρη» αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, χωρίς ασφαλιστικά, εργασιακά ή άλλα δικαιώματα: το μοντέλο του «μαύρου» Έλληνα

Τιραμόλα. Ένα μοντέλο που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια διαπρέπει στη χώρα μας, με συνεχόμενες ευρωπαϊκές πρωτιές και αποκορύφωση το ανεπανάληπτο ρεκόρ του 2012, όταν το ποσοστό των εργαζομένων με «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία ξεπέρασε το 36% - σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ. Ένα μοναδικό ρεκόρ για το βιβλίο Γκίνες, που το διάσημο μοντέλο πέτυχε αγκαλιάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, χωρίς διακρίσεις καταγωγής, ηλικίας, φύλου ή μόρφωσης.

Κι όμως... Αυτό το βαθιά δημοκρατικό μοντέλο με τις αξεπέραστες επιτυχίες έφτασε να δαιμονοποιηθεί απ' όσους, επηρεασμένοι από στερεότυπα και προκαταλήψεις, αρνούνται να δουν τα πλεονεκτήματα που έχει και τις δυνατότητες που προσφέρει. Απ' όσους αρνούνται να δουν ότι στηρίζει ως άλλος Άτλας την ελληνική (παρα)οικονομία, ιδιαίτερα στους κρίσιμους τομείς του τουρισμού και των υπηρεσιών. Και, ακόμα χειρότερα, αρνούνται να δουν το νέο ανώτερο πρότυπο ανθρώπου που καλλιεργεί. Το πρότυπο του Υπερανθρώπου που δεν έχει ανάγκη την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ασφάλισης, που ζει χωρίς περιττά δίχτυα ασφαλείας και είναι υπεράνω ασθενειών και άλλων ανθρώπινων αδυναμιών. Που αναγνωρίζει στον διαρκή αγώνα την ομορφιά της ζωής και στη σύνταξη έναν μικρό θάνατο.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι το μοντέλο του «μαύρου» Έλληνα Τιραμόλα έχει κι αυτό τις αδυναμίες του. Παρά τις γενικά εξαιρετικές επιδόσεις του, δεν αποδίδει σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς - στην εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Και αν στην περίπτωση της εφορίας η μνημονιακή φαντασία της εξουσίας βρήκε λύσεις σε αδιάσειστα τεκμήρια πλούτου, όπως η ύπαρξη παιδιών, στην περίπτωση των εισφορών του ΙΚΑ τα πράγματα ήταν κάπως πιο περίπλοκα.

Έτσι φτάσαμε στον Αύγουστο του 2013, όταν ο υπουργός Εργασίας -μετά και από πιέσεις των προϊσταμένων του στην τρόικα- πήρε τη μεγάλη απόφαση και κήρυξε από τα δελτία των 8 τον πόλεμο στη «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία. Θυμήθηκε τον στρατό των ελεγκτών του ΣΕΠΕ και του ΙΚΑ -ή, τέλος πάντων, ό,τι είχε απομείνει απ' αυτόν μετά από μερικές γερές δόσεις «δημοσιονομικής προσαρμογής»- και τον διέταξε να βγει στη μάχη με νέα όπλα τα πρόστιμα των 10.500 ευρώ το κεφάλι. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Ευτυχώς το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο βρήκε γρήγορα λύση και αποκατέστησε την τάξη. Με λίγη βοήθεια από νομοθεσία και ελεγκτική αδυναμία, έβαλε στο μοντέλο του «μαύρου» Ελληνα Τιραμόλα μερικές λευκές πινελιές και δημιούργησε μια νέα έκδοση σε παγκόσμια πρωτοτυπία. Τον εργαζόμενο που, ενώ δουλεύει καθημερινά μέχρι και δώδεκα ώρες, δηλώνεται και ασφαλίζεται το πολύ για δύο-τρείς ώρες την ημέρα, μία-δύο μέρες την εβδομάδα. Ενώ συνεχίζει να βρίσκεται ουσιαστικά σε «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, οι λευκές πινελιές τού δίνουν μια απόχρωση «ελαστικής νομιμότητας», η οποία σαν άλλο μαγικό ραβδί τον μεταμορφώνει σε νόμιμο «εργαζόμενο - λάστιχο». Και όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Όσο για τον ίδιο τον εργαζόμενο; Αυτός μπορεί να συνεχίσει απρόσκοπτα την προσπάθεια να ανακαλύψει τον νιτσεϊκό Υπεράνθρωπο μέσα του. Νόμιμα πια...

Από τον δικό μας τον Γιάννη και την Αυγή