Αυτόνομη Ριζοσπαστική συνΕργασία

O ποιητής είναι εν δυνάμει τρομοκράτης
πετάει λέξεις μολότοφ
στ’ αυτιά του πεζού λόγου
της πεζής πραγματικότητας
ξεθάβει απ’ τη μοναξιά
τα βλαστάρια του νέου σεισμού
κελαηδάει δάκρυα πόνο γέλια
και κραυγές για να βγάλει το ψωμί του
έχει έναν τρόπο να σημαδεύει
τη μνήμη στο γόνατο
και τη μοναξιά στο ψαχνό
να σπέρνει δίπλα στις αγριότητες λιμπελούλες
κι αν γράφει τούτο το ποίημα
δεν είναι για το κέφι του
μα να τρομάξει το κακό με πονηριά
με δόλο λυρικό
αρματωμένος μολύβια και χαρτιά
γλείφει τις λέξεις σα να γλείφει τη φωτιά
κουρδίζει τις καρδιές να τραγουδήσουνε σωστά