Η Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα Δημόσια.

Δημοσιεύτηκε σήμερα στα  νέα (σελ 21) ενδιαφέρον  άρθρο του συνάδελφου Γιάννη Μαστρογιαννόπουλου με τίτλο Μια Πραγματική λύση θέλουμε τις "Μαγικές" τις ξέρουμε.

Δείτε αναλυτικά το άρθρο:

Είναι προφανές ότι η μεγάλη καθυστέρηση στην απονομή των συντάξεων, 360.000 εκκρεμότητες σε κύριες και επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ (173.000 κύριες συντάξεις, 120.000 επικουρικές και 60.000 εφάπαξ) είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ασφαλιστικού μας Συστήματος, ένα πρόβλημα το οποίο οξύνθηκε τα τελευταία χρόνια, μετά τη δημιουργία του ΕΦΚΑ.

 

Χιλιάδες ασφαλισμένοι, που έχουν υποβάλει συνταξιοδοτικό αίτημα αναμένουν την απόδοση της σύνταξής τους περισσότερο από τρία έτη! Πολλοί δε απ’ αυτούς δεν λαμβάνουν ούτε προσωρινή σύνταξη κατά την διάρκεια της αναμονής. 

 

Πολύ πρόσφατα, η ψήφιση της καταβολής της «εθνικής σύνταξης» ως προκαταβολή, σ’ όσους εν δυνάμει συνταξιούχους δεν λαμβάνουν καμία προσωρινή σύνταξη μέχρι τώρα, είναι μια μικρή βοήθεια στον ασφαλισμένο που περιμένει και που δεν έχει την παραμικρή ευθύνη, δεν είναι όμως η λύση στο πρόβλημα.

 

Αν για την εφαρμογή αυτού του μέτρου απαιτηθεί να υπάρξει ένας υποτυπώδης προέλεγχος της εν λόγω «έναντι εθνικής σύνταξης», θα επιβαρύνει με χρόνο ενασχόλησης τους ίδιους ελάχιστους εισηγητές συντάξεων που διαθέτει ο Φορέας, αφαιρώντας τον από τις απαραίτητες διασταυρώσεις χρόνου ασφάλισης, ηλικίας και λοιπών προϋποθέσεων που απαιτούνται για την έκδοση προσωρινής και οριστικής σύνταξης, αυξάνοντας τελικά τον πραγματικό χρόνο έκδοσής τους.

 

Αν δεν υπάρξει κανένας έλεγχος, αλλά γίνεται αποδεκτή η αίτηση του ενδιαφερόμενου με τα στοιχεία που μόνος του δηλώνει, τίθενται κάποια θέματα νομιμότητας. Παρομοίως η ψηφιακή σύνταξη, που ξεκίνησε να λειτουργεί σε κάποιες «εύκολες» κατηγορίες δικαιούχων και αναμφίβολα μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος, για να φέρει αποτελέσματα απαιτεί χρόνο, τεχνολογική υποδομή και προσωπικό. Το ότι φτάσαμε σήμερα σ’ αυτό το χάος, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πρόχειρη δημιουργία του ΕΦΚΑ, μία βεβιασμένη ιδέα δημιουργίας ενός υπερταμείου – μαμούθ, ενοποιώντας fast track ασφαλιστικά ταμεία (εντάσσοντας μετέπειτα και την επικουρική ασφάλιση), με ερασιτεχνική οργάνωση και σχεδιασμό, με υπηρεσίες «σκιές» του εαυτού τους που βρίσκονται αντιμέτωπες με: απουσία νέου υπαλληλικού προσωπικού, μονοπρόσωπα τμήματα, παλαιωμένο υλικοτεχνικό εξοπλισμό, απουσία των απαραίτητων λογισμικών και της δυνατότητας διασύνδεσης για διασταύρωση στοιχείων και ως επιστέγασμα την συγχυτική, έως και ψυχασθενική πολυεγκύκλια αλληλοεπικαλυπτόμενη Κατρουγκάλια νομοθεσία.

Παράλληλα η Διοίκηση του ΕΦΚΑ προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα με αλλεπάλληλες ενοποιήσεις υπηρεσιών και τμημάτων, χωροταξικές ενοποιήσεις και εσωτερικές μετακινήσεις υπαλλήλων των διαφορετικών ενοποιημένων ταμείων με παράλληλη ανάθεση νέων αρμοδιοτήτων χωρίς στοιχειώδη εκπαίδευση και επιμόρφωση. Αυτή η πολυδιοικούμενη Διοίκηση του Φορέα δείχνει να έχει αποξενωθεί από το κουρασμένο, ηλικιωμένο και ταλαιπωρημένο προσωπικό, αντί να εμπνέει και να παρακινεί σε αποτελέσματα και πολλές φορές φέρεται αυταρχικά, προσπαθώντας να φοβίσει τους υπαλλήλους ενώ ταυτόχρονα τους επιρρίπτει ευθύνες ότι δεν εργάζονται όπως θα έπρεπε, δεν είναι άρτια ψηφιακά καταρτισμένοι και φοβούνται εν μέσω πανδημίας (άκουσον-άκουσον) για τη ζωή τους. Κι όλα αυτά προς χάριν της εύφημου μνείας, την οποία αγωνιά να λάβει η εκάστοτε τοποθετημένη Διοίκηση του ΕΦΚΑ από τους ανωτέρους της.

Πόσο λογικό είναι αλήθεια, ότι παρά το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή ο ΕΦΚΑ έχει τέσσερις Υποδιοικητές έναν Διοικητή, μία Γενική Γραμματέα Κοινωνικής Ασφάλισης, έναν Υφυπουργό και έναν Υπουργό, που είναι υπεύθυνοι για την χάραξη της πολιτικής στο χώρο της Κοινωνικής Ασφάλισης, υπάρχει αναγκαιότητα πρόσληψης ενός ακόμα Διαχειριστή Έργου; 

 

Το επιβεβλημένο της εξειδίκευσης σ’ όλους τους τομείς για να υπάρχει αποτελεσματικότητα, αλλά και η υπαρκτή επιστημονική διάσταση στο σύγχρονο διοικητικό Management, των Project Manager και των Task Force ομάδων τους, ακαδημαϊκά τουλάχιστον, είναι αναγνωρισμένο, αλλά υπάρχει περιθώριο χρόνου και υπομονής, για κάτι τέτοιο;

 

Έχουμε ακούσει τόσες πολιτικάντικες μεγαλοστομίες, έχουμε παρακολουθήσει τόσες εκπνοές χρονοδιαγραμμάτων και «ψηφιακές» ασυνεννοησίες πλατφορμών και λογισμικών, ακόμη και την πρόσφατη έμμεση παραδοχή λάθους-ήττας με την άρον–άρον πρόσκληση ενδιαφέροντος σε συνταξιούχους υπαλλήλους του ΕΦΚΑ προκειμένου να συνδράμουν (οι οποίοι φυσικά ούτε καν ανταποκρίθηκαν), και κανείς δεν έχει παραδεχτεί και γνωστοποιήσει στην κοινωνία το πιο βασικό απ’ όλα: ότι το έμψυχο δυναμικό, οι εισηγητές στις συντάξεις σ’ όλο τον Φορέα είναι μόνο 560 υπάλληλοι!

 

Επομένως, πόσο δύσκολο είναι, ακόμη και για κάποιον που δεν είναι Project Manager, να καταλήξει στο αυτονόητο, που αδιάκοπα φωνάζουν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, ότι δηλαδή η λύση  πέρα και πάνω από «Ομάδες Κρούσης» για τη διερεύνηση των παθογενειών του ΕΦΚΑ και «Διαχειριστές Έργου», είναι ΜΟΝΟ η άμεση πρόσληψη μονίμου προσωπικού, η ταχύτατη και εξειδικευμένη επιμόρφωση αυτών και η απλοποίηση του συστήματος με ενιαίους όρους απονομής;

 

Σε ότι αφορά στην πρόθεση της εκάστοτε Πολιτικής Ηγεσίας, καθώς διαχρονικά και επιμόνως επιζητείται από αυτήν, να συνδράμει ο ιδιωτικός τομέας στη διαδικασία έκδοσης των συντάξεων ξεκαθαρίζεται ότι αυτή είναι δουλειά του δημοσίου και όχι ιδιωτών.

 

Η Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα Δημόσια. Σημειώνεται δε ότι εντοπίζουμε εδώ και χρόνια τη συστηματική τακτική κάποιων να εμφανίζεται ο Δημόσιος Τομέας ότι δεν μπορεί να φέρει εις πέρας το έργο του, οπότε μοναδική «μαγική λύση» αποτελεί ο «σωτήρας» ιδιωτικός τομέας. Εν προκειμένω επιχειρηματικά ιδιωτικά κέντρα, ιδιώτες εργολάβοι και πάροχοι που έχουν ζηλέψει την επί δεκαετίες μακροημέρευση του «εθνικού προμηθευτή» και αναζητούν κι αυτοί να «βοηθήσουν» το Δημόσιο, φυσικά με το αζημίωτο. Χρήματα τα οποία δεν υπάρχουν, με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία που παρατηρείται ως προς τα έσοδα του ΕΦΚΑ λόγω της πανδημίας, αλλά και των μεγάλων οικονομικών του υποχρεώσεων (αναδρομικά, δημοσιονομικό κόστος της νέας «έναντι εθνικής σύνταξης», κ.α.).

 

Θα πρέπει, επίσης, να αναφερθεί ότι η αιφνιδιαστικά ψηφισθείσα τροπολογία με την οποία συνεχίζεται να απαγορεύεται στους υπαλλήλους του ΕΦΚΑ, για ακόμα μία διετία, η οποιαδήποτε μετακίνηση, μετάταξη ή απόσπασή τους σε οποιοδήποτε άλλο δημόσιο φορέα ή οργανισμό, ακόμη και για εκείνες τις περιπτώσεις που βρίσκονταν σε εξέλιξη οι σχετικές διαδικασίες, καθιστώντας τους ομήρους για πάνω από 5 χρόνια, αποτελεί τη μεγαλύτερη ομολογία ενοχής και ανικανότητας επίλυσης του προβλήματος που έχει υπάρξει στη νεότερη ελληνική δημοσιοϋπαλληλική ιστορία! 

 

Τέλος, θα πρέπει επιτέλους η εκάστοτε Πολιτική Ηγεσία και Κυβέρνηση, διαχρονικά και από οποιαδήποτε μεριά του ελληνικού Κοινοβουλίου κι αν προέρχεται, να αναλάβει την ευθύνη της και να συναισθανθεί πραγματικά ότι πρέπει να σταματήσει την οποιαδήποτε πολιτική εκδούλευση ρουσφετιού, επίσπευσης, ενημέρωσης, ανακεφαλαίωσης, καταμέτρησης, προώθησης, μέσω των πολιτικών τους γραφείων και των άπειρων μετακλητών τους, των συνταξιοδοτικών υποθέσεων των πολιτών, προκειμένου να ευνοηθούν στις πολιτικές περιφέρειες όπου εκλέγονται! Μόνο τότε, δια του παραδείγματός τους, όταν πάψει να υπάρχει η οποιαδήποτε εκδούλευση, θα αποδείξουν ότι οι ειλικρινείς τους προθέσεις είναι τέτοιες ώστε να επιθυμούν να λύσουν το πρόβλημα της καθυστέρησης της απονομής σύνταξης και δε θα χρησιμοποιούν την «ομηρία» των υποψήφιων πολιτών προκειμένου να αποκομίσουν πολιτική εύνοια.

Ο Γιάννης Μαστρογιαννόπουλος είναι Προϊστάμενος Τμήματος της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Αιρετό Μέλος Υπηρεσιακού & Πειθαρχικού Συμβουλίου του Υπουργείου